نگاهی به فیلم پدرخوانده

نقد فیلم پدرخوانده

پدرخوانده اولین فیلم گنگستری که به زندگی مافیای ایتالیایی مهاجر در آمریکا می پردازد نیست و مطمئنا آخرین هم نخواهد بود اما بی شک برجسته ترین آنهاست. فیلم پدرخوانده روایت نحوه زندگی، اعتقادات، شیوه کسب و کار و کسب احترام و قدرت خانواده کورلئونه است که با فراز و نشیب های زیاد قصد دارد قدرت خود را حفظ کند.

اما درون مایه اصلی فیلم پدرخوانده، قدرت است و می کوشد نشان دهد چگونه میل به کسب قدرت با انسان ها بازی می کند. شخصیت های مختلف زیادی در این فیلم خواهید دید که به دنبال این قدرت هستند و برای دستیابی به آن از هیچ تلاشی مضایقه نمی کنند. و نکاتی که درباره مقوله قدرت وجود دارد و فیلم پدرخوانده به خوبی به بیان آن می پردازد این است که ماندگار نیست و وفا ندارد و تنها از آن مردانی می شود که شایستگی دستیابی و درک آن را دارند. همچنین حد اعلا ندارد و تا هر کجا که پیش روی باز هم دست بالای دست زیاد است و باید با احتیاط ار آن استفاده نمود.

در ابتدا با شخصیت دون ویتو با بازی درخشان و به یاد ماندنی مارلون براندو آشنا می شویم که از آن موقع بسیاری از بازیگران سعی در کپی ویژگی های این کاراکتر داشته اند. او یک شخص محترم است که برای خود ارزش های اخلاقی خاصی قائل است. وفاداری را ارج می نهد و از نظر او خانواده بسیار مهم است همانطور که می گوید: «مردی که برای خانواده خود وقت نگذارد یک مرد واقعی نیست». دون ویتو قدرت را دوست دارد و برای خود یک پادشاهی ساخته اما در عین حال از لذت های عادی زندگی استقبال می کند، با دختر خود در عروسی اش می رقصد و برای خرید میوه و به خانه بردن آن شور و شوقی کودکانه دارد. او همچنین به اخلاقیات خاص خود پایبند است و به هیچ عنوان قبول نمی کند تا وارد مقوله مواد مخدر شود و همین امر باعث دشمنی گروه های دیگر شده و به قتل او می انجامد.

تِرک نیز قدرت را دوست دارد اما قدرت شاخه های زیادی دارد و از میان این شاخه ها او پول و ثروت را برگزیده و خواستار آن است و برای دستیابی به آن حاضر به همکاری با هر کسی و اقدام به هر عملی است.

سانی نیز قدرت را دوست دارد و بعد از حادثه حمله به پدر قدرتی که به او ارث رسیده را در آغوش می کشد. اما برداشت او از قدرت بچه گانه بوده و چون یک اسباب بازی در دست کودک بدون فکر از آن استفاده می کند و در این میان وکیل خانواده قصد دارد تا با مشاوره درست او را در خط اعتدال و پرهیز از درگیری با دیگر خانواده های مافیایی حفظ کند.

و اما شخصیت مایکل در این میان از همه جالبتر است. آل پاچینوی جوان با این نقش خوب می درخشد و خود را در دنیای سینما ماندگار می کند. مایکل در ابتدا از اعمال و رفتار خانواده خود بیزار است و قصد دارد با تن دادن به یک زندگی ساده و عاشقانه با نامزدش از آن دوری کند. اما حمله به پدر چیزی را در او بیدار می کند که شاید خود او هم تا به حال از آن بی خبر بوده است. یک اشتیاق و میل وافر به قدرت! او که تا به حال از مسائل کاری خانواده دوری گزیده بود به یک باره تغییر رنگ می دهد و وسط ماجرا می پرد و با قتل های بی رحمانه و حساب شده قدرت خود را تثبیت می کند تا در آینده رهبر بعدی خانواده باشد و پدرخوانده بعدی لقب گیرد.

فیلم پدرخوانده سرشار از جزئیات دقیق درباره نوع خاص نگاه و زندگی خانواده های مافیایی است. اینکه چگونه با برنامه ریزی های خود و روش های مختلف از قبیل خشونت، تطمیع، دوستی و به اصطلاح لطف کردن به یکدیگر محدوده قدرت خود را گسترش می دهند. به اعتقادات خاص آنان، شیوه لباس پوشیدن ها و نحوه رساندن پیام ها و خیلی مسائل دیگر می پردازد و آنگونه دقیق و زیبا آن را به تصویر می کشد که گویی فیلم یک مستندگونه ای واقعی می باشد و دست اندرکاران آن از افراد واقعی مافیا می باشند. خانواده از نظر آنها خیلی ارزشمند است و پیوند برادری یک پیوند مقدس است. همچنین آنها سبک و سیاق خود را دارند و برای خود کلاس کاری قائل هستند همچنانکه دون ویتو می گوید: «بر خلاف نظر اون بیشعور ما وحشی نیستیم!».

عدالت و نحوه اجرای آن در این فیلم معنی دیگری می یابد و گرچه درست یا غلط بودن آن مقوله ای جدا از فرهنگ ماست اما زیبایی خاص خود را دارد و ستودنی است.