نگاهی به فیلم آپارتمان، محصول ۱۹۶۰

نقد فیلم آپارتمان 1960

60 سال از ساخت این فیلم می گذرد و با این وجود ایده آن برایم کاملا نو و بدیع بود. یک آپارتمان معمولی در گوشه ای بی اهمیت از شهری شلوغ بهانه ای می شود تا به کنکاشی عمیق و جذاب در روان آدم های اطرافمان و خودمان وارد شویم.

فیلم آپارتمان از تقابل ها و رویارویی ها شکل می گیرد. تقابل بازنده های عاشق و صادق؛ و برنده های هوس باز و حیله گر. تقابل بین احساس و موفقیت. شما کدامیک را انتخاب می کنید؟ پای احساستان می مانید یا سود مادی را برمی گزینید و روحتان را می فروشید؟ یا به قول فیلم “بادی بوی” باقی می مانید یا “آدمیزاد” می شوید؟

فیلم آپارتمان نگاهی عمیق دارد به اشتباهات و قضاوت ها در مورد آدم ها، بخصوص وقتی پای علاقه ای هم در میان باشد که اشتباهات را دو چندان می کند. تا بحال شده از کسی که به او علاقه دارید یک قدیس در ذهن خود بسازید اما ناگهان بفهمید در اشتباه بوده اید و آدم ها خیلی پیچیده تر از این حرف ها هستند و کاخ اعتماد و باورتان فرو ریزد؟ انتخاب های اشتباه و بخشش های احمقانه از سر احساس و امید واهی! بعضی آدم ها فقط دست بگیر دارند و بعضی ها فقط پاسخ می دهند حتی اگر بدانند اشتباه می کنند!

فیلم آپارتمان سرشار از سیاهی لشگر است که تنهایی آدم ها را به تصویر می کشد؛ در عین اینکه در میان ازدحام جمعیت حضور دارند اما دل ها از هم دور است و انسان امروز تنهاتر از همیشه است. این تنهایی با صحنه آرایی به سبک اکسپرسیونیستی بخصوص در صحنه های مربوط به اداره با آن پرسپکتیو و عمق تصویر اغراق شده و لانگ شات های زیرکانه به شدت به شما القا می شود.

روی روابط علت و معلولی در فیلم آپارتمان خیلی خوب و دقیق کار شده است و خیلی خوب روی آکسسورها مانور داده می شود و مثلا آینه شکسته برای فاش کردن یک واقعیت خیلی هوشمندانه به کار بسته می شود یا تیغی که شاید وسیله خودکشی شود در جایی دیگر شوق زندگی را جاری می سازد.

با اینکه فیلم آپارتمان خیلی روی رذالت ها و مکر و جفای آدم ها تاکید دارد اما با همه این اوصاف شما شاهد یک فیلم سیاه نیستید بلکه فیلم با داستانی منسجم و لحظات غافلگیرکننده و جذاب که به شما تلنگر می زند، بازی تاثیرگذار بازیگران، طنز لطیف و در نهایت پایانی خوش لحظات دلپذیری را برایتان به ارمغان خواهد آورد.